Gökyüzüne değiyor pencerelerim
Bir zindan karanlığı söz konusu yüreğimde.
Ki yüreğim “eski tanıdıklar mezarlığı”
Bilinmez zamanın gri kadırgalarında
Limon sarısı bir yaprak gibiyim.
Nereden geldiği bilinmez,
Nereye gideceği bilinmez.
Bir belirsizlik okyanusu ya hayat
Belarus’a kadar gitse bile insan
Yüreğindekiyle olduğu sürece
Keskin bıçak gibi batar gece.
Şimdi soruyorum yine kendime:
Değiştin mi?
Peki, değişir mi insan?
Tüm sevdalar, öfkeler, umutlar, hayaller…
Nasıl unutulur bir anda?
Bir başına kalır ya insan
Soğuk da değse tenine
Hissetmez ya yüreğin yangınından
Tam olarak o his var içimde.
“Durduramıyorum zamanı” diyor bir şarkı
Tam da öyle,
Durdurulmuyor yaşayan hiçbir acı.
Yazı: Elif Vatansever